Söylesin

KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)

Nice dertler çektiğim fânî cihan söylesin
Hâlimi seyreyleyen şu âsuman söylesin

Bir lâhza aşk elemi uğramadı gönlüme
Hep benden ayrı gezen nâr-ı hicran söylesin

Yoruldum kimsesizlik girdabında kalmaktan
Yüzünü görmediğim meçhul cânan söylesin

Ne sâkî bir cam sundu, ne göz yaşı içtim âh
Sevdâya susuzluğum cümle umman söylesin

Beyhude mi söyledim kederle bunca şi’ri
Asırlar geçsin hele, sonra zaman söylesin

Gül dedim, Leylâ dedim, gelmedi bir Dilârâ
Ölmeden aşk derdime kimler derman söylesin?

Ne zaman uzandıysa bir güzele ellerim
Sadece elem tuttu nasıl şâdan söylesin?

Bir dem ki kalpler boştur ve gözler hep günahkâr
Şair nasıl hissedip şi’ri âsan söylesin?

Dostlarım der ki bana, sade söyle bilelim
Bilmezler aşk nicedir, hangi lisan söylesin?

Ne keyfimce gülerim, ne ağlarım doyunca
Baharım nasıl geçer, devr-i hazan söylesin

Kırk yıldır yanarım da görülmez âh ateşim
İnsanlara hâlimi gizli duman söylesin

Hâlâ vardır ümidim, sevdanın şâhikası
Sinemde dağ dağ olup, der ki handan söylesin

Bir medd-i cezirdir ki bahr-i sevda gönlümde
Gece gündüz mihr ü mah hayran hayran söylesin

Dilerim her şiirim rızâ-ı Hak içindir
Şairi mısra mısra O’na kurban söylesin

Sildirip defterimden cümle günâhlarımı
Yâ Rab kulun masumdur diye mizan söylesin

Kâfî’nin ömrü geçer bilirim âh u vâh’la
Kabrimde her dem açan gül-i sûzan söylesin