Kâr-ı Nâtık Güftesi

Mustafa TAHRALI

Nüh felek seyrine çıkmış deli dîvâne gönül,
Götürür RAST ile yârânını seyrâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Erdi seyrâne gönül…

Bir nevâ çekti yanık sînesi pür-hûn olarak,
Düşecek ah yine HÜZZÂM ile hicrâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Düştü hicrâne gönül…

Dolaşıp şöylece mızrâb ile her perdesini,
Girdi KÜRDÎLİ HİCAZKÂR’ına mestâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Ah bu mestâne gönül…

Tatlı bir neş’eye ermiş uçuşur nağmeleri,
Dolaşır semt-i NİHÂVEND’i bu pervâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Ah bu pervâne gönül…

Perdeden perdeye bir renk alarak cûşa gelip,
Geçti MÂHÛR ile son perdeyi şâhâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Geçti şâhâne gönül…

Söylesin her teli ûdun nicedir dil ateşi,
Bir HİCÂZ âfete vurgun okur efsâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Okur efsâne gönül…

Tâ fecirden gelen âhengine hemdem düşerek,
Uçar estikçe SABÂ rüzgârı cânâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Uçtu cânâne gönül…

Ürperir sînesi gurbet dolu, hasret dolu hep,
Ulaşır semt-i HÜSEYNÎ’ye fakîrâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Âh fakîrâne gönül…

Aşk imiş derdi de dermânı da aşk ehlinin âh,
Girdi UŞŞÂK okuyup şevk ile devrâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Girdi devrâne gönül…

Cinuçen RAST ile döndürdü Mürid nüh feleği,
Sanki bir çâre arar hâl-i perîşâne gönül;
Tenni tennâne gönül…
Deli dîvâne gönül…