Kalmadı

HANOĞLU (Abdülaziz DUMAN)

Öyle bir zamana çattık ki dostlar;
Yaşanan günlerin şâdı kalmadı!
Karakargalara bin bir alkış var;
Şakıyan bülbülün yâdı kalmadı!

Âşıklar yalancı, aşklar hep yalan,
Gönüller bîçâre, sevdâlar talan,
Sade bir hikâye Leylâ’dan kalan;
Efsane Mecnun’un adı kalmadı!

Arkadaşlık mümkün değil bî-bedel
Diyenler çoğaldı; «cep doldur da gel!»
Yaşlı atasına şefkatli bir el
Uzatacak can evlâdı kalmadı!

Adâlet bağına kül döküyorlar,
Sahtekârlar için gül dikiyorlar,
Doğru söyleyene yuh çekiyorlar,
Hakk’ı gözetmenin tadı kalmadı!

Atın izi it izine karıştı,
İnsanoğlu kötülükte yarıştı,
Gönül bir leş gibi çukura düştü,
Göğe doğru can kanadı kalmadı!

Dedelerim vardı masal anlatan,
Babalar vardı ki sözü dinleten,
Erler vardı dağı taşı inleten,
O varların pek miadı kalmadı!

Söyleyin ey dostlar kimde kabahat?
Eninde sonunda bitecek hayat.
Kalmadı Mesnevî yazan nasihat,
Gülistan yazacak Sâdî kalmadı!

Hanoğlu’yum geçmem aktan karadan
Kanıyor, onmuyor, gönlüm yaradan
Hicret de edemem zîrâ buradan
Göçülecek başka vâdi kalmadı!