Bir Sonbahar Gelirken

MECNÛN (İbrahim Hakkı UZUN)

Bir sonbahar gelirken, hasret tutuştu durdu;
Feryâd edince toprak, tâ Arş’a dek duyurdu

Bir sonbahar gelirken, mâşuk karârı verdi
Gökten yağınca rahmet, âşık huzûra erdi

Bir sonbahar gelirken, gönlüm sarardı soldu..
Yaprak için hazin son, hicrâna düşmek oldu.

Bir sonbahar gelirken, bülbülde ses tükendi
Artık kalan gülünden, birkaç cılız dikendi

Bir sonbahar gelirken, son damla düştü gözden;
Virdimde tek duam var: Mevlâ’m, ayırma özden!

Bir sonbahar gelirken, gönlün visaldi derdi,
Mecnûn’a güldü mevsim, sır bir bahâra erdi.