Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com

 

Mihnet rüzgârında gazel olmadan,

Rûhun, kafesinden salınmaz gönül!

Dert sermayesiyle kesen dolmadan,

Çile sarayına, alınmaz gönül!

 

Dünyanın yükünü koymadan yere,

Boyun eğmedikçe hükm-i kadere,

Tutmadan başını yağan kedere;

Bereket mayası çalınmaz gönül!

 

Yûnus’u okuyup anlamadıysan,

Mevlânâ «ney»ini dinlemediysen,

Seherde; «Hû!» deyû inlemediysen;

Mârifet bahrine dalınmaz gönül!

 

«Vesîletü’n-necât» ruhlara çâre,

Fuzûlî «Su» ile vardı «O» Yâr’e,

Dolaşıp durursan böyle âvâre;

Nâbî gibi «na‘t»la kalınmaz gönül!

 

Dünya, âlemlerin içinde bir cüz,

Döndükçe halk olur gece ve gündüz,

Fânî olan için, ne üzül ne üz;

Bâkî’yi bilmeyen, bilinmez gönül!

 

Bir düşün; ne yaptın  bugün «Hak» için,

Sordun mu şu kısa hayatın niçin,

Karşına çıkınca «o gün» geçmişin;

Tek sahnesi bile silinmez gönül!

 

Nefes alıyorsan, vakit geç değil,

Beş vakit namazla, huzurda eğil,

Gālip’çe zâtına hoş bakmayı bil;

Had bilmeden Âdem olunmaz gönül!

 

Şûle, sıkı tutun kalem asâna,

Mevlâ’nın en güzel ihsânı sana,

Sevda mürekkebin sun kana kana;

Bu dem aramakla bulunmaz gönül!

غالبجە ذاتڭە خوش باقمەیی بیل