ÇAVLAN OLUR ÇAĞLAYAN

Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com

            

 

 

Nasıl saklarsa bir dal özünde filizleri,

Mihnet de öyle saklar sabır içre sürûru,

Akleder bulur insan karanlıklarda nûru;

Nasıl bulursa ırmak akarak denizleri.

 

Aştıkça engelleri çavlan olur çağlayan,

Bulutlar imrenerek seyreder coşan suyu,

Nasıl uyudu ise «ashâb-ı kehf» uykuyu;

Öyle uyur toprakta Kehkeşan’da ağlayan.

 

«Her uyku küçük ölüm» her uyanış diriliş,

«Ve’l-ba‘sü ba‘de’l-mevt»tir, îmânın bir direği,

Kâmil îman yeşertir taş kesilen yüreği;

Kuruyan topraklara yağmurla can veriliş.

 

Yeşeren filizlere ihlâs çiçek açtırır,

Döner bahara kıştan, mâneviyat iklimi,

Dokunur ilmek ilmek sâlih amel kilimi;

İnfak râyihasını motiflere saçtırır.

 

Kelime-i tevhîdi zikreyle her ilmekte,

Nakşolsun lâfz-ı Celâl, «Esmâü’l-Hüsnâ» bir bir,

Aczini bilen insan; eylemez gurur, kibir;

Diyor ya Yûnus Emre; «İlim kendin bilmekte.»

 

Nefsini bilmek için konuldu can kafese,

Uçtuğu an çare yok bil ki  âh u zârına,

Sakın, maruz kalmasın vesvese rüzgârına;

Şule, bir değil bin kez şükreyle her nefese.