ŞİİR’E ŞİİR

Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com

 

 

İnerken mağribe bir kızıl gülle,

Nâgehân hüzünler sızar fânustan.

Mihr-i kapatırken mâh beyaz tülle,

Dil kanat çırparak ayrılır «us»tan.

 

Âsumâna ummân olunca mir’ât,

Yıldızlar dolanır süslenir serhat,

Pervâne ışığa uçar son sürat;

Küllenen gökyüzü, açılır pustan.

 

Bir amansız telâş, yerde ve gökte,

Zümrüd ü Ankālar gezer felekte,

Gözyaşı birikir altın dibekte;

Rüzgârın nağmesi gelir «kaknûs»tan.

 

Med cezir gemiyi alır sırtına,

Tutunur yelkene, esen fırtına,

Bağlanır terennüm yelken tartına;

Arınır dümeni yosundan, pastan.

 

Yakamoz çiçekler göz kırpar aya,

İlhâmın kovası başlar dolmaya,

Heceler dizilir şiir olmaya;

Ayrılamaz kalem hüzünlü histen.

 

Hüzmeler süzülür şiiri basar,

Dolunay incelir şavkını kısar,

«Yed-i Kudret» şemsi şol ufka asar,

Uçar bâd-ı sabâ kuşu kafesten.