Âraf’taki İnsan
Olcay YAZICI Hüzün, acıların gül yağmurudur İçinde baharı barındırır kar. Hikmetin esrarlı çizgisinde dur: Mücerret dalgalar derinden akar. Ol deyince olur, hüküm O’nundur, İster tevekkül et, istersen delir! Ömrün saatini sonsuzluğa kur, Yalnız doğar insan ve yalnız ölür! Silindi sayfadan semâvî yasa, Aşıldı/aşındı mukaddes eşik. Ezelî endişe, ebedî tasa, Her şey bir ârafta çatık/bitişik Hızlanır tekerlek yokuş aşağı, Sabır yumağını […]
Continue reading »